U istoriji političke misli malo je značajnijih ljudi od Nikola Makijavelija. Stvarajući sredinom 16. veka u trenucima kada je život u Firenci zbog revolucionarnih prevrata vrijedio malo, uspio  je da sačini svoje remek-delo “Vladalac”. Ovaj priručnik “za vladanje” koji je po mnogima i lični pokušaj da se vrati u državnu službu, ne prestaje da izaziva polemike već 5 vjekova unazad.

Makijavelijeva originalnost se svodila na ideju odbacivanja tradicionalnog morala kao pokretača političkog djelovanja. Suština državništva i državne uprave je kod Makijavelija bila zasnovana na realističkom viđenju korumpirane ljudske prirode.

Odudarajuči od svih do tada prihvaćenih normi dobre i pravedne vladavine (ako je takvo štogod ikada i postojalo) preduslov za uspeh u politici po Marijaveliju je svakodnevna borba vladara protiv svega što bi ga u očima naroda svrstalo među humane, milosrdne i pravedne. Nastao u renesansi, Makijavelijev “Vladalac” je svim svojim “savjetima” smjelo ustvrdio da savršeni vladar nikako ne može biti i savršeni hrišćanin.

Kritika je uslijedila odmah

Prva osuda je stigla iz Engleske od strane kardinala Redžinalda Pola, koji je Čarlsu V ispisao “izvinjenje”, rekavši da je knjižica koja se “Evropom širi kao kuga”, napisana sotoninom rukom.

U Francuskoj je ovaj spis bio široko distribuiran ali tek poslije smrti Makijavelija.Prvi ga je preveo hugenotski pisac Đentile. Isti autor je žestoko osudio Makijavelijev spis, pod izgovorom da su njegove ideje bile okidač za  Bartolomejsku noć u kojoj je pogubljeno oko 50.000 francuskih protestanata.

Ričard III, jedna od najpoznatijih ličnosti  u Šekspirovom stvaralaštvu u književnim krugovima je bio sinonim za vladara koji se ponaša po makijavelističkim načelima. Veruje se da su njegovi postupci i monolozi, otelotvorenje makijavelističkog morala, a u samom tekstu je od strane ostalih likova nazvan “gospodarem zla” i “demonom”. Otelo je još jedan lik u Šekspirovom stvaralaštvu koji ima osobine, dobro opisane u najpoznatijoj Makijavelijevoj knjizi.

Godine 1740. pruski vladar Fridrih Veliki je objavio esej pod nazivom “Pobijanje Makijavelijevog Vladaoca”. U predgovoru je sebi dao kredit da se “stavlja u odbranu čovječanstva protiv sotone koja želi da ga uništi”. Makijavelijeve upute Lorencu Medičiju, napisane više od dva vijeka ranije, Fridrih je uporedio sa “najopasnijom zavjerom ikada podmetnutom protiv čovječanstva”.

Najburnije je reagovala crkva

 

Makijaveli je odbacio božansko porijeklo moći, vjerujući da politika ne priznaje nijedan autoritet do sebe same. Tako je izazvao viševjekovni autoritet crkve, zbog čeka se njegovo delo našlo na zvaničnoj crkvenoj listi knjiga koje se protive vjeri.

U svom pisanju Makijaveli je iskazao veći stepen sekularizma od svojih savremenika ali teško da se može svrstati u ateiste. On je samo spoznao ogroman uticaj crkve na politiku pa je jedan od prvih autora koji su napravili razliku između religije i vjere. Ono što ga je podstaklo na svoje djelovanje jeste uticaj katoličke crkve u razjedinjenosti Italije.

“Crkva je isuviše nemoćna da uspostavi vlast na velikom dijelu teritorije, ali je u isto vrijeme i ometajući faktor za ujedinjenje italijanskog naroda. To je bio razlog nemoći mnogih italijanskih vladara, zbog čega su postali lak plijen varvarskih kraljeva”, napisao je Makijaveli.

U vremenu kada je riječ militatnih papa imala specifičnu težinu, ove Makijavelijeve misli su bile više nego dovoljne da se na njegovo djelo i ime baci bezvremensko prokletstvo.

Ipak, Makijaveli je i autor više eseja koji su religiju označile prijeko potrebnom, kako bi se obezbjedilo narodno jedinstvo. Skandali su i tada potresali crkvene zajednice. Makijaveli je o tome naširoko pisao pa ne čudi što su vodeći jezuiti toga vremena označili Nikola kao “đavoljeg saučesnika u zločinu”.

Cilj (ne) opravdava sredstvo

 

 

 

Komentari

komentari