“No, prije nego što se počne sa prijemom balkanskih zemalja, koji bi mogao da traje dobrih sedam ili osam godina,i ova reforma prije svega eura i migracione politike morala bi da bude spremna do početka 2019. To naglašavaju svi, međutim sa izuzetkom Macrona niko nema hrabrosti da u to zaista povjeruje.

Macron je u pravu: prije nego što se EU dalje proširi, morala bi biti reformisana“, stoji u jednom autorskom tekstu u berlinskom listu Welt. A poslije reforme – niko ne bi imao ništa protiv integracije Zapadnog Balkana.

U tekstu pod naslovom “Ma kakvo proširenje EU!” novinar italijanskog dnevnika La Republica Alberto Dardenio piše za njemački dnevnik Welt: “2025. godine bi Evropska unija mogla da se sastoji od najmanje 31 partnera – ako tada uopšte još bude postojala. Srbija i Crna Gora već pregovaraju o svom pristupu, a Albanija i Makedonija bi uskoro mogle da počnu s tim (…) i na kraju bi na red mogli doći Kosovo i Bosna.

Iako bi neke prijestonice više voljele da se taj proces malo uspori, u principu niko u Evropi nema ništa protiv da se zemlje Zapadnog Balkana integrišu. Još uvijek su svježa sjećanja na krvav rat u regionu poslije sloma Jugoslavije, baš kao i zategnuti odnosi koji i dalje postoje među tim zemljama.”

Autor podsjeća da je francuski predsjednik Emmanuel Macron rekao da nije za pristupanje novih zemalja EU prije reformisanja Evropske unije, iako njega “niko ne može da optuži da je protivnik Evrope”, “baš kao što niko ne može da zamisli da prepusti balkanske zemlje svojim istorijskim svađama umjesto da ih dovede u Evropu. Jer Evropska unija ima 28 članica i već sada njome ne može da se upravlja”.

“Sjeverna i južna Evropa se već godinama bezuspješno spore oko reforme evra. Zapadna i Istočna Evropa ne mogu da se slože oko teme zvane doseljavanje, a ni da smisle nikakvu ideju koja bi mogla da oživi evropsku integraciju.

Takvi sporovi prouzrokuju tromost EU i vode u stagnaciju koju je izazvao populizam koji se širi svuda po kontinentu.

U toj borbi se u suštini radi o mnogo više toga, naime, o budućem identitetu Evrope: hoće li on ostati vjeran liberalnoj demokratiji ili iliberalnim demokraturama koje su se već pojavile u pojedinim zemljama?”

“Macron je jedini šef vlade koji i dalje hoće da reformiše Uniju, koji otvoreno govori o tome da bi ona trebalo da spram svojih građana dobije novu suverenost i da bude vrijedna poštovanja.

Razumljiv projekat, koji, doduše nailazi na određeni otpor njegovih kolega – pa i Angele Merkel, a mora da se bori i sa političkom slabošću svojih prirodnih saveznika na tom krstaškom pohodu: Italije i Španije. Macron je u pravu: prije nego što se Evropska unija dalje proširi, morala bi biti reformisana. I to bar tako da se ukine mogućnost veta pojedinih članica i uvede većinsko odlučivanje, jer će inače upravljanje EU postati nemoguće.”

“No, prije nego što se počne sa prijemom balkanskih zemalja, koji bi mogao da traje dobrih sedam ili osam godina,i ova reforma prije svega eura i migracione politike morala bi da bude spremna do početka 2019. To naglašavaju svi, međutim sa izuzetkom Makrona niko nema hrabrosti da u to zaista povjeruje.

Umjesto toga, lideri se radije upuštaju u kratkoročne političke igre i neće da se upuste u pravu viziju budućnosti. Aktuelni rukovodeći politički sloj Evrope mora konačno da poslije mnogo riječi pređe i na djela, inače rizikuje da bude oduvan sa političke karte kontinenta. A to bi značilo kraj ove Evropske unije”, zaključuje italijanski novinar Alberto Dardenio u tekstu za Welt.

 

DW/SB/Poslovnidnevnik.ba

Komentari

komentari